Χτες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς. Ήμουν αληθινό πτώμα μετά από την απονομή των βραβείων, το hectic διάστημα προετοιμασιών που προηγήθηκε, το άγχος να πάνε όλα καλά, και το follow up της επόμενης μέρας που είναι τεράστιο σε όγκο. Και όλο αυτό ήρθε και κούμπωσε πάνω στους τελευταίους μήνες που δεν ήμουν στις καλές μου. Και είχα λόγους να μην είμαι – σοβαρούς λόγους που δεν ήταν όμως δικοί μου για να τους πω- αλλά επίσης αυτό είναι κάτι που συμβαίνει κατά περιόδους. Να μην είμαι μέσα στην χάχα και το ροζ. Στην διάρκεια αυτής της moody περιόδου μου λοιπόν, πήρα εκατοντάδες – στην κυριολεξία- μηνύματα από ανθρώπους που άλλοι με ξέρουν προσωπικά και άλλοι όχι, και που με ρωτούσαν τι έχω και πως μπορούν να βοηθήσουν ή που με συμβούλευαν to cheer up γιατί δεν έχουν συνηθίσει να με νοιώθουν κάπως. Υπήρξαν και εκείνοι που με επίμονο τρόπο προσπάθησαν να μου εκμαιεύσουν πληροφορίες. Οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να σας εξηγήσω δυο basic πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργώ. Νομίζω πως έχει έρθει πια αυτή η ώρα στην σχέση μας, και θα φανεί χρήσιμη. Και σε σας και σε μένα… <3
Ξέρω πως αγαπάτε το ροζ μου, και το ξανθό και το ανέμελο, κι εγώ τα αγαπώ επίσης, όμως μερικές φορές με κάνετε πραγματικά να νοσταλγώ τις εποχές των blogs και της ανωνυμίας, όταν μπορούσα να γράφω ακριβώς ότι μου ερχόταν στο κεφάλι χωρίς το άγχος της – έστω καλοπροαίρετης- λογοκρισίας.
Και εννοείται πως αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι από εσάς πραγματικά με νοιάζεστε και ανησυχείτε, και το εκτιμώ απεριόριστα και σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου γι΄ αυτό, αλλά σας το υπόσχομαι, δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεστε.
Υπάρχουν μέρες που δεν είμαι στις καλές μου. Που έχω τα νεύρα μου, τα ψυχολογικά μου, τις μαύρες μου. Που με κάποιον τσακώθηκα, που κάποιος με στεναχώρησε, που είναι τα φεγγάρια ανάποδα, που σηκώθηκα με το αριστερό πόδι όπως έλεγε αιώνες πριν ο κύριος Πλαβούκος, ο καθηγητής μας των Μαθηματικών.
Και εκείνες τις μέρες, επειδή είμαι και λιγουλάκι drama queen, στο μεν σπίτι σέρνομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο με τα μούτρα μου μέχρι το πάτωμα, στα δε social media γράφω λυπητερά σεντόνια, ανεβάζω τραγούδια από αυτά που σε κάνουν να κόβεις φλέβα, αμπελοφιλοσοφώ, αυτοψυχαναλύομαι, κλαίγομαι, τραβάω τα μαλλιά μου διαδικτυακώς, ξεφορτώνω με διάφορους τρόπους δηλαδή αυτό που με χαλάει, χωρίς το άγχος πως περιμένετε κάτι άλλο από μένα.
Θεωρώ πως αυτό που περιμένετε – αν υποτεθεί πως περιμένετε κάτι- είναι να είμαι αυτό που είμαι. Και να εκφράζω αυτό που νοιώθω, όπως το νοιώθω και όποτε το νοιώθω, με όποιον τρόπο μου ’ρχεται. Και για πολιτική θα γράψω παρόλο που δεν είμαι πολιτικοποιημένη, και για γκόμενους παρότι είμαι παντρεμένη, και για αταξίες παρότι είμαι μαμά, και για ταινίες παρότι δεν είμαι ο Θοδωρής Κουτσογιανόπουλος. Διατηρώ το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου και ο εαυτός μου έχει πολλές πλευρές, κάποιες από τις οποίες ευτυχώς δεν θα τις δείτε ποτέ γιατί αν τις βλέπατε, απ΄ότι αντιλαμβάνομαι, θα είχαμε μεγάλες στεναχώριες.
Όπως και να΄χει πάντως, με βάση το ροζ που αγαπώ και αγαπάτε, η παλέτα μου θα έχει πάντα κι άλλα χρώματα. Γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν άνθρωπος, θα ήμουν καρτούν… Ναι? <3
